ritto / RiTTo is on Nostr

เมื่อวานหลาย ๆ คนน่าจะได้ฟังเรื่องนี้ในสภายาแดงเมื่อคืนกันไปแล้ว มันนี้จะมาแชร์มุมมองส่วนตัวที่มีต่อภาพยนตร์เรื่องนี้นะครับ
Barbie: Existentialism to Its Core เมื่อบาร์บี้คิดอยากจะเปลี่ยนแปลง [Spoilers]
ยอมรับแต่แรกเลยว่าไม่คิดจะดูภาพยนตร์เรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ เพราะด้วยความเป็นบาร์บี้ที่ตัวเองไม่มีความสนใจเลยแม้แต่น้อย ตุ๊กตาที่เด็กผู้หญิงเล่นกัน จะไปดูทำแมวน้ำอะไร และแถมสิ่งที่ชอบเกี่ยวกับบาร์บี้ที่สุดคือเพลง Barbie Girl ของวง AQUA ที่เด็กยุค 90’s น่าจะจำกันได้ดี (ใครอยากรำลึกความหลังดูได้ในคอมเมนต์นะ) แต่เพลงนี้เป็นเพลงที่ MATTEL บริษัทแม่ที่ผลิตบาร์บี้ไม่ค่อยปลื้มนัก ก็เลยคิดว่ามันไม่น่าจะมาเป็นเพลงประกอบในหนังเรื่องนี้ได้ ก็เลยไม่คิดที่จะดูเข้าไปใหญ่ (แต่สุดท้ายก็ได้มาประกอบแต่ดันเป็นเวอร์ชั่น Barbie World ที่สองสาวฮิปฮอป Nicki Minaj และ Ice Spice เอาเพลงเดิมมาแซมพลิง หรือนำทำนองกับเนื้องร้องบางส่วนมาใส่ในเพลงใหม่เท่านั้น) บวกด้วยเสียงเล่าอ้างที่ว่ามีความเฟมินิสต์ (Feminist) หรือสตรีนิยมแบบสุดโต่งก็เลยตัดสินใจที่จะข้ามเรื่องนี้ไป แต่แล้วพอภาพยนตร์เรื่องนี้มาลงสตรีมมิ่งอย่าง HBO Go และบวกกับความที่ไม่รู้จะดูอะไร ก็เลยอ่ะ ลองเปิดใจดูซักนิดว่าเรื่องนี้มันเป็นจริงอย่างที่เขาว่ากันมั้ย และทำไมตัวภาพยนตร์ถึงทำเงินได้อย่างมหาศาล โดยรายรับรวมทั่วโลกสูงถึง 1.4 พันล้านเหรียญสหรัฐ
—
พอภาพยนตร์ได้จบลงแล้วความคิดที่เคยมีต่อเรื่องนี้ก็ได้เปลี่ยนไป Barbie กลับกลายเป็นภาพยนตร์ที่ได้ให้อะไรมากกว่าสร้างความบันเทิงและความเป็นเฟมิสต์ที่เขาว่ากัน มันกลับเป็นภาพยนตร์ที่แซะเฟมินิสต์แบบเบา ๆ ซะอีก นักแสดงก็ทำหน้าที่ได้อย่างดี มาร์โก้ ร็อบบี้ (Margot Robbie) ตีบท ”บาร์บี้” หรือในเรื่องคือ “Stereotypical Barbie” ได้แตกกระจุย ไรอัน กอสลิ่ง (Ryan Gosling) ก็จะดูเอนจอยกับบทเคน (Ken) หรือในเรื่องคือบีชเคน (Beach Ken) ที่มีความรั่วแบบชายแท้อกสามศอกที่ได้รับมาก และยังมีนักแสดงจากซีรีส์ Sex Education ในเน็ตฟลิกซ์มาร่วมแจมอีกเพียบ สุดท้ายนักแสดงที่ไม่กล่าวถึงไม่ได้คือ อล็กซานดร้า ชิปป์ (Alexandra Shipp) ที่หลายคนอาจจะคุ้นหน้าจากบทมิวแทนต์สตอร์ม (Storm) ในวัยใส จากภาพยนตร์ X-Men: Apocalypse และ X-Men: Dark Phoenix แสดงในเรื่องนี้เป็นหนึ่งในหลายเวอร์ชั่นของบาร์บี้ ที่ยิ่งดูยังไงยิ่งหน้าเหมือนดาราไทย “จันจิรา จูแจ้ง” ตอนสาว ๆ มากกกกกกกกก อย่างกับแอบไปโคลนนิ่งตัวเองที่สหรัฐอเมริกา
—
และเมื่อมาวิเคราะห์ดูแล้วแกนของภาพยนตร์เรื่องนี้มันไม่ใช่ความเป็นเฟมินิสต์เหมือนที่หลาย ๆ คนและรีวิวต่าง ๆ ได้บอกกันมา แต่ส่วนตัวคิดว่าความเป็น “อัตถิภาวนิยม” หรือ “Existentialism” ต่างหากที่เป็นแกนของภาพยนตร์เรื่องนี้
—
Existentialism คือ หลักปรัชญาว่าด้วย การดำรงอยู่ (Existence) ของมนุษย์ในฐานะปัจเจกบุคคล (Individual) ที่มีคุณค่าและความหมาย ไม่ใช่วัตถุสิ่งของแต่มีชีวิตจิตใจ มีความรู้สึก มีความต้องการ โดยองค์ประกอบที่สำคัญของลัทธินี้ก็ คือ “ความมีเสรีภาพ ความรู้สึกรับผิดชอบและการเลือกตัดสินใจ” และสาเหตุที่เกิดคำจัดความของ “Existentialism” คือกรอบสังคมที่มีการสร้างบรรทัดฐานและจำกัดการดำรงชีวิตบุคคล และเมื่อเทคโนโลยียิ่งเจริญก้าวหน้า และบุคคลสามารถเสพย์สื่อและเข้าถึงข้อมูลได้แค่เพียงปลายนิ้ว ทำให้เราอาจจะอยากเป็นคนที่ได้เห็นตามหน้าฟีด หรือยากทำในสิ่งที่คนอื่นนั้นกำลังทำโดยที่ตัวเรากลับลืมตัวตนที่แท้จริง หรือสิ่งที่ตัวเองนั้นอยากจะทำจริง ๆ ไป โดยบาร์บี้ในภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ไม่ต่างกัน
—
เมื่อสมัยยุค 60’s ตุ๊กตาบาร์บี้เปรียบเสมือนกับ “Perfect Woman หรือ Beauty Standard” หรือการเป็นแม่แบบของความเป็นผู้หญิงของสังคมชาวตะวันตก เช่น ผมบลอนด์ยาว หุ่นดีมีทรวดทรงองเอว ใส่ส้นสูง เป็นต้น หรือที่ถูกนำเสนอด้วยตัวละคร Stereotypical Barbie ที่ มาร์โก้ ร๊อบบี้ นำแสดงนั่นเอง หรือแม้กระทั่งตัวเคนเองก็ตามที่ถูกสร้างเป็น “Perfect Man” ที่มีความเป็นผู้ชายเต็มขั้น ผมบลอนด์ ตัวโตกล้ามใหญ่ มาให้เป็นคู่สร้างคู่สมของกันและกัน แต่เมื่อยุคสมัยได้เปลี่ยนไปค่านิยมของความเป็น Ideal เองก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนักแต่เพิ่มเติมคือความหลายหลายทางสีผิวซะมากกว่า ซึ่งถูกแสดงด้วยตัวละครในเวอร์ชั่นต่าง ๆ ของบาร์บี้ในเรื่องนี้
—
ดินแดนบาร์บี้หรือ Barbieland ภายในเรื่องนั้นก็เหมือนกับการที่อยู่เหล่าปวงชนชาวบาร์บี้เวอร์ชั่นต่าง ๆ ซึ่งมีแน่นอนต้องมีผู้หญิงเป็นผู้นำทางสังคม (Matriarchy) หรือ “มาตาธิปไตย” (เหมือนจะเปรียบได้ว่าเป็นดินแดนอุดมคติหรือ Utopia ของเหล่าบาร์บี้ก็ไม่ปาน) และมีอาชีพชั้นนำต่าง ๆ ส่วนเคนที่เหมือนกับตัวรองและเหมือนกับไม่มีอาขีพ เช่น นักท่องเที่ยว ศิลปิน ไม่ก็เป็นนักกีฬา หรือแม้กระทั่งเป็นเงือกก็โชว์ออฟความเป็นชายเพื่อที่จะได้รับความสนใจของบาร์บี้ โดยเหล่าบาร์บี้และเคนทั้งหลายในโลกก็นี้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไร้ความทุกข์ไปวัน ๆ แต่ในโลกนี้ยังมีตัวละครเสริมที่ถูกละเลยโดยเหล่าบาร์บี้และเคนที่แสดงถึงความไม่สมบูรณ์หรือ “Imperfection” ในโลกของบาร์บี้อย่าง มิดจ์ (Midge) อัลลัน (Allan) ที่ถูกสร้างมาให้เป็นเพื่อนของบาร์บี้และเคน แต่โมเดลของทั้งสองนั้นถูกยกเลิกการผลิตไปนานพอสมควรแล้ว และยังรวมถึงบาร์บี้เพี้ยน (Weird Barbie) ที่ในโลกของบาร์บี้คือตุ๊กตาที่ถูกเจ้าของเล่นจับแต่งหน้า แต่งตัว ตัดผม แหกแข้งขาแหกขา จนมีสภาพที่ผิดเพี้ยนไปจากเดิม
—
แต่มีอยู่วันนึงที่บาร์บี้รู้สีกคิดถึงเรื่องการตายขึ้นมา ต่อมาวันรุ่งขึ้นก็มีอาการอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอย่างการมีกลิ่นปาก มีเซลลูไลท์ และภาวะเท้าแบนซึ่งทำให้ไม่สามารถใส่ส้นสูงได้อีกต่อไป ซึ่งทำให้บาร์บี้นั้นต้องไปขอความช่วยเหลือจากบาร์บี้เพี้ยนที่แนะนำให้บาร์บี้ออกตามหาเจ้าของตัวเองในโลกของความจริงเพื่อที่จะรักษาอาการที่ไม่สมบูรณ์เหล่านี้ และมีบีชเคนที่ขอติดตามไปด้วยโดยที่บาร์บี้เองนั้นไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่เมื่อมาถึงโลกแห่งความจริงบาร์บี้ก็ได้เรียนรู้ว่าโลกแห่งความจริงนั้นไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด แต่บีชเคนนั้นดูเหมือนจะถูกโฉลกกับโลกที่ “ชายเป็นใหญ่” นี้พอสมควร
—
ในโลกแห่งความจริงเราได้เจอตัวละครอย่าง กลอเรีย พนักงานต้อนรับหน้าห้องในบริษัท MATTEL ที่ทำงานไปวัน ๆ และกำลังประสบกับความเป็น “Existential Crisis” แม้ตัวเองจะมีความสารถที่เป็นได้มากกว่าพนักงานต้อนรับ ที่สำคัญยังเป็นเจ้าของบาร์บี้กำลังตามหาอยู่ ลูกสาวของกลอเรียอย่างซาช่าที่มีความหัวขบถและยังเป็นคนที่บอกตัวว่าบาร์บี้นั้นคือ “Unrealistic Beauty Standard” ในโลกปัจจุบัน ซึ่งเปรียนเหมือนความเป็น “Existential” ของคนสมัยใหม่ที่ไม่ยึดติดกับอะไรเดิม ๆ มีความเป็นตัวเองสูง และรวมไปถึงแก๊งค์บอร์ดบริหารของ MATTEL ซึ่งเป็นผู้ชายล้วน ๆ ที่มีความเป็นนายทุนหรือ “Capitalism” แบบเต็มสูบ ที่รู้ข่าวเรี่องบาร์บี้หลุดมาที่โลกนี้ ก็พยายามจับบาร์บี้ไปรีโปรดักส์ขายซะเลย
—
ส่วนบีชเคนนั้นเมื่อได้ติดใจโลกแห่งความเป็นจริงใบนี้ก็เลยได้แรงบันดาลใจกลับไปยึดดินแดนบาร์บี้ร่วมกับเคนเวอร์ชั่นอื่น ๆ แล้วเปลี่ยนให้กลายเป็นผู้ชายเป็นผู้นำทางสังคม (Patriarchy)” หรือ “ปิตาธิปไตย” อย่างเต็มรูปแบบ โดยเปลี่ยนบาร์บี้ที่อยู่ในโลกนั้นให้กลายเป็นแค่บทบาทรองทางสังคมให้กับเหล่าเคน เช่น คู่รัก/ภรรยา หรือแม้กระทั่งเป็นคนรับใช้ ส่วนบาร์บี้นั้นหลังจากแยกกับบีชเคนแล้วโดนจับไปโดยเหล่าผู้บริหาร ทำการหลบหนีด้วยความช่วยเหลือของกลอเรียและซาช่า และได้หนีกลับไปที่ดินแดนบาร์บี้ด้วยกันสามคน
—
แต่หลังจากที่ได้กลับมาเจอโลกที่ “ชายเป็นใหญ่” บาร์บี้ได้พยายามชักชวนให้เหล่าบาร์บี้คนอื่น ๆ กลับมาทำให้ดินแดนบาร์บี้กลับมาเป็นดังเดิม แต่ไม่สามารถทำได้สำเร็จ แต่ด้วยการช่วยเหลือของคาแรกเตอร์ที่โดนสังคมเดิมหมางเมิน อย่าง มิดจ์ อัลลัน เหล่าบาร์บี้และเคนที่ตกรุ่น และไม่สมบูรณ์คนอื่น ๆ และด้วยการพูดปลุกใจของกลอเรียที่กล่าวถึงความคาดหวังของผู้หญิงในสังคมโดยมีใจความสำคัญว่า
“I’m just so tired of watching myself and every single other woman tie herself into knots so that people will like us. And if all of that is also true for a doll just representing women, then I don't even know.”
“ฉันเหนื่อยมากที่ต้องเห็นตัวเองแล้วก็ผู้หญิงทุกคนผูกตัวเองไว้กับปมที่ต้องมาคอยทำให้ทุกคนชอบ แล้วถ้านั่นมันเกิดขึ้นกับตุ๊กตาที่เป็นตัวแทนของผู้หญิงด้วยอีก ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”
ด้วยการปลุกใจนี้เองที่ทำให้เหล่าบาร์บี้ที่โดนล้างสมองกลับเป็นดังเดิมและช่วยกันวางแผนที่รวมตัวกันสับรางสร้างความอิจฉากันเองให้เหล่าเคนทั้งหลาย กลับมายึดคืนดินแดนบาร์บี้ให้กลับเป็นเหมือนเดิม แต่คราวนี้เมื่อได้เผชิญกับความกดขี่จากสังคมด้วยตัวเอง ทำให้เหล่าบาร์บี้นั้นสัญญาว่าจะปฏิบัติต่อเหล่าเคนและเหล่าคาแรกเตอร์อื่น ๆ ที่เคยถูกหมางเมินให้ดีกว่าเดิม
—
จากประโยคด้านบนจะเห็นได้ว่าตัวละครอย่างกลอเรียและบาร์บี้นั่นเองที่เป็นภาพสะท้อนของกันและกัน และเหมือนกับคารแรกเตอร์ตุ๊กตาบาร์บี้ซึ่งเปรียบเสมือนการส่งข้อความให้คนดูได้รู้ว่าบาร์บี้นั้นจะไม่ยึดติดกับความเป็นบรรทัดฐานหรือกรอบทางสังคมอีกต่อไป และการเป็นตัวของตัวเองแหละนั้นดีที่สุดแล้ว โดยที่บาร์บี้ยังบอกบีชเคนว่าให้ค้นหาความเป็นตัวเองให้เจอโดยที่ไม่ต้องยึดติดกับบทบาทเดิมของเคนที่เคยถูกสร้างเพื่อมาให้เป็นคู่กับบาร์บี้ ซึ่งนั่นก็คือความเป็น “Existentialism”
—
และหลังจากนั้นเองที่บาร์บี้กำลังตัดสินใจว่าตัวเองควรจะเป็นอะไรได้พบกับ รูธ แฮนด์เลอร์ (Ruth Handler) ผู้คิดค้นและหนึ่งในผู้ก่อตั้งบริษัท MATTEL ซึ่งตัวจริงเสียชีวิตไปตั้งแต่ปี 2022 ด้วยอายุ 85 ปี ซึ่งบอกบาร์บี้ว่าเรื่องราวบาร์บี้นั้นไม่มีจุดจบและเปลี่ยนไปตลอดเวลา ไม่ต้องยึดติดกับประวัติศาสตร์และบรรทัดฐานความเป็นบาร์บี้เดิม ๆ และหลังจากนั้นเองที่บาร์บี้ตัดสินใจได้แล้วว่าควรจะเป็นอะไร แล้วก็กลับโลกแห่งความเป็นจริงพร้อมกับกลอเรียและซาช่า ซึ่งนั้นก็คือไปเป็น “มนุษย์” นั่นเอง
—
จะเห็นได้ว่าเรื่องนี้มีความเป็น “Existentialism” สูงมาก ซึ่งในทางสังคมอุดมคตินั้นก็เป็นเรื่องที่ดีเข้ากับในสมัยปัจจุบัน โลกที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วด้วยเทคโลยีใหม่ ๆ ค่านิยมใหม่ ๆ ที่เกิดขึ้น ใครอยากเป็นอะไรก็เป็น ขอให้มีความเชื่อมั่นในและมีความพยายามในตัวเอง แต่สุดท้ายนั้นการเป็น “Existentialism” หรือแม้กระทั่งความเชื่ออื่น ๆ ด้วยนั้น ต้องไม่เบียดเบียนหรือทำร้ายใครที่มีความเชื่อที่ต่างกัน ไม่ให้พูดให้ร้ายซึ่งกันและกัน เคารพความแตกต่าง เข้าใจซึ่งกันและกัน คุยกันด้วยเหตุและผล ไม่อย่างนั้นสังคมก็ไม่มีทางเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นจากที่หลาย ๆ คนคาดหวังอยากให้เป็น และเราก็จะอยู่กับการแตกแยกแบบเดิม ๆ ไม่มีการเปลี่ยนแปลง พูดง่าย ๆ ว่าสังคมเราก็ยังรักษามาตรฐานเดิม ๆ แบบในอดีตนั่นแหละ แค่ทะเลาะกันด้วยวิธีที่ต่างกัน จากที่เรียกว่า “มนุษย์” เราก็แค่เป็นได้แค่ดั่ง “ตุ๊กตา” ทำตามโปรแกมหรือบรรทัดฐานที่วางมาตั้งแต่อดีตแค่นั้นเอง
—
Resources
*https://www.the101.world/existential-crisis/
*https://www.gotoknow.org/posts/677147
*http://www.parst.or.th/philospedia/Existentialism.html
*https://www.britannica.com/topic/existentialism
#siamstr #barbie #film #margotrobbie #ryangosling #hbogo #บาร์บี้ #ภาพยนตร์ #มาร์โกร๊อบบี้ #ไรอันกอสลิ่ง #สภายาแดง
https://image.nostr.build/205b582741101ac9e1fa29915d1beede6ebb383f659759b9bbebc1d251db420a.jpg

“The Korean Guy” Who Rocks English Premier League (and How Korean “Soft Power” Works)
เมื่อคิดถึงนักเตะเกาหลีใต้ที่ประสบความสำเร็จในพรีเมียร์ลีกอังกฤษ หลาย ๆ คนน่าจะคิดถึงหนังเตะอย่าง ซฮน เฮือง-มิน (Heung-Min Son) หรือ ปาร์ค จี-ชอง (Ji-Sung Park) และยังมีอีกหลาย ๆ คนที่ผ่านเข้ามาให้เห็นหน้าเห็นตาบ้างแต่ก็ไม่ค่อยประสบความสำเร็จเท่าสองคนนี้ แต่ตอนนี้มีอีกคนที่ถูกกล่าวถึงเป็นอย่างมากในเวลาที่คอนเทนต์ทางโซเชียลมีเดียที่ทุกคนสามารถรับสารได้อย่างรวดเร็วและกลายเป็นตำนานมีมในเวลานี้
—
หลาย ๆ คนถึงตอนนี้ถ้าติดตามดูและเสพย์ข่าวสารของฟุตบอลอังกฤษคงไม่มีใครไม่รู้จักชายสมญานาม “The Korean Guy” ที่กุนซือ เป๊ป กวาร์ดิโอล่าเรียกจนกลายเป็นมีมที่ทุกคนในพรีเมียร์ลีกอังกฤษหรือแม้แต่ในสื่อเกาหลีใต้บ้านเกิดเรียกจนติดปากไปแล้วอย่าง ฮวาง ฮี-ชาน (Hee-Chan Hwang) กองหน้ากึ่งปีกชาวเกาหลีใต้ ที่กำลังทำผลงานยิงกระฉูดให้พลพรรคหมาป่า วูลฟ์แฮมป์ตัน วอนเดอร์เรอส์ (Wolverhampton Wanderers) ที่เรียกสั้น ๆ ว่ากันว่าวูลฟ์ หรือหมาป่า ณ ตอนนี้
—
เรามาทำความรู้จักกับ The Korean Guy คนนี้กัน
ฮวางเริ่มเล่นฟุตบอลกับสโมสรโปฮัง สตีลเลอร์ (Pohang Steelers) ในระดับลีกโรงเรียนเยาวชนของเกาหลีใต้แล้วทำผลงานอย่างยอดเยี่ยมในตำแหน่งกองหน้าจนได้รางวัล MVP ของลีก แล้วผลงานก็ไปเตะตาสโมสรระดับท็อปของยุโรปในลีกออสเตรียอย่างเรดบูล ซัลส์บวร์ก (Red Bull Salzburg) คว้ามาร่วมทีมในฤดูกาล 2014–2015 แต่หลังย้ายมาร่วมทีมก็ได้ถูกส่งไปยืมตัวไปอยู่กับ เอฟซี ไลฟ์เฟอร์ริ่ง (FC Liefering) ในลีกดิวิขั่นสองของออสเตรีย ซึ่งเป็นทีมสำรองของซัลส์บวร์กนั่นเอง
—
ฤดูกาลแรกที่นั้นทำผลงานได้ไม่ค่อยดีนักด้วยการยิงไปเพียง 2 ประตูจาก 13 นัด แต่อาจจะเรียกได้ว่าอยู่ในช่วงแห่งการปรับตัวด้วยการที่ไปอยู่ลีกที่ใหม่ สิ่งแวดล้อมที่เปลี่ยนไป และกำแพงทางภาษา แต่แล้วในฤดูกาล 2015–2016 ที่ยังคงอยู่ในช่วงยืมตัว ฮวางกลับมาทำผลงานได้อย่างยอดเยี่ยม โดยเพียงครึ่งฤดูกาลนั้นสามารถยิงไปได้ถึง 11 ประตูจาก 18 นัด จนซัลส์บวร์กต้องเรียกกลับมาใช้บริการในครึ่งฤดูกาลหลังแต่ไม่สามารถยิงได้ซักประตูให้กับทีม
—
มาถึงฤดูกาล 2016–2017 ที่ฮวางกลับมาทำผลงานได้อย่างยอดเยี่ยมกับซัลส์บวร์ก โดยยิงไปถึง 16 ประตูจาก 35 นัด และยังคงฟอร์มดีต่อเนื่องมาถึงฤดูกาล 2017–2018 ซึ่งฮวางได้เล่นถ้วยระดับยุโรปอย่างยูโรป้าลีก (Europa League) เป็นครั้งแรกในชีวิต โดยสามารถพาทีมเข้าไปถึงรอบสี่ทีมสุดท้าย โดยยิงไป 5 ประตูจาก 14 นัด ถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว ส่วนลีกในประเทศถึงแม้ยอดทำประตูจะหายไปบ้างแต่ก็ถือสอบผ่านด้วยผลงาน 8 ประตูจาก 23 นัด แต่พอมาถึงฤดูกาล 2018–2019 ไม่รู้ซัลส์บวร์กคิดอย่างไรถึงปล่อยฮวางไปอยู่ฮัมบวร์ก (Hamburger SV) อดีตทีมดังที่ตกอับอยู่ในลีกบุเดสลีกา 2 ในเยอรมัน แล้วเมื่อไปถึงที่นั่นเหมือนฮวางก็ต้องปรับตัวใหม่ และเริ่มมีอาการบาดเจ็บรบกวนอยู่บ้าง โดยยิงไปเพียง 2 ประตูจาก 21 นัด
—
และแล้วก็มาถึงฤดูกาล 2019–2020 ถือได้ว่าเป็นผลงานที่ฮวางทำผลงานได้ดีที่สุดในชีวิตนักฟุตบอล โดยกลับมาอยู่กับซัลส์บวร์ก แล้วสร้างชื่อสนั่นวงการฟุตบอลยุโรปด้วยการประสานงานในแนวรุกของทีมในตำแหน่งกองหน้ากึ่งปีกกับ ทาคุมิ มินามิโนะ (Takumi Minamino) อดีตนักเตะหงส์แดงซึ่งเล่นในตำแหน่งละสไตล์ที่คล้าย ๆ กัน และกองหน้าตัวเป้าผมยาวสลวยสวยเก๋ขนาดสาว ๆ บางคนยังอิจฉา จนหลาย ๆ คนคิดว่าควรไปเป็นพรีเซนเตอร์ผลิตภัณฑ์ดูแลเส้นผมที่ยิงประตูทุบสถิติเป็นว่าเล่นแห่งทีมเรือใบสีฟ้า แมนชสเตอร์ ซิตี้ (Manchester City) ในปัจจุบันอย่าง เออร์ลิ่ง ฮาลันด์ (Erling Haaland)โดยฮวางนั้นยิงไป 16 ประตู จ่ายไปถึง 22 แอสซิสต์ จาก 40 นัด ในทุกรายการแข่งขัน
—
เมื่อผลงานดีขนาดนี้มีหรือจะเนื้อไม่หอม แต่แล้วก็เป็นทีมแม่ของซัลส์บวร์กในเยอรมันอย่าง แอร์เบ ไลป์ซิก (RB Leipzig) ซึ่งโดยห้ามใช้ชื่อสปอนเซอร์นำหน้าทีมด้วยกฏของบุเดสลีกาเลยต้องใช้คำว่า แอร์เบ ซึ่งเป็นคำย่อแทนที่คำว่า เรดบูล (Red Bull) ดึงตัวไปร่วมทีมในฤดูกาล 2020–2021 แต่โชคชะตาก็ไม่ได้ใจดีต่อฮวางนักเนื่องจากติดเชื้อไวรัส Covid-19 ทำให้จำกัดการลงสนามไปและผลงานส่วนตัวในลีกก็ไม่ดีนัก ลงสนามไป 18 นัดและไม่สามารถยิงช่วยทีมในบุเดสลีกาได้ซักประตู แต่ยังพอมีผลงานให้ปลอบใจในฟุตบอลถ้วยเดเอฟเบ โพคาล (DFB-Pokal) โดยยิงไป 3 ประตูจาก 5 นัด ส่วนในยูฟ่าแชมเปี้ยนส์ลีก ลงไป 3 นัด ไม่สามารถยิงได้เลย
—
เมื่อผลงานไม่ดีนักมีหรือที่ทีมชั้นนำอย่างไลป์ซิกจะเก็บไว้ใช้ต่อ เมื่อถึงฤดูกาล 2021–2022 ฮวางได้ย้ายมาผจญภัยในพรีเมียร์ลีกอังกฤษเป็นครั้งแรกกับทีมหมาป่าในรูปแบบยืมตัว โดยมีเงื่อนไขซื้อขาดได้เมื่อจบฤดูกาล ถึงแม้อาจจะยังไม่เปรี้ยงปร้างนักและเริ่มมีสัญญาณการบาดเจ็บที่แฮมสตริง (Hamstring) แต่ก็ถือทำผลงานได้น่าพอใจจนทีมตัดสินใจซื้อขาดภายในแค่ครึ่งฤดูกาล โดยที่ยิงไป 5 ประตูจาก 30 นัด แต่แล้วในฤดูกาล 2022–2023 ถัดมาก็เหมือนอาการบาดเจ็บที่แฮมสตริงก็กลับมารบกวนฮวางอีกครั้ง แต่ผลงานก็พอถูไถไม่โดดเด่น โดยยิงไป 4 ลูกจาก 32 นัด
—
แต่แล้วเมื่อถึงปัจจุบันในฤดูกาล 2023–2024 ชีวิตของฮวางก็ได้เปลี่ยนไป จนเรียกได้ว่ากลับมาสู่จุดสูงสุดอีกครั้งทั้งเรื่องราวในและนอกสนาม โดยที่ต้องเครดิต เป๊ป กวาร์ดิโอล่า ที่มีส่วนช่วยด้วยอีกแรง จนบังเกิดตำนานแห่ง “The Korean Guy”
—
ฮวางเริ่มต้นได้อย่างร้อนแรงด้วยการยิง 3 ประตูจาก 6 นัดแรก จนเมื่อมาถึงนัดที่ 7 ที่มีคิวเตะกับแมนซิตี้ โดยในการแถลงข่าวก่อนเกม เป๊ป ได้คำถามจากนักข่าวว่านักเตะคนไหนของหมาป่าที่เป็นตัวอันตรายต้องจับตาดูเป็นพิเศษบ้าง เป๊ปได้เอ่ยชื่อของนักเตะหมาป่าอย่าง เปโดร เนโต้ (Pedro Neto) ปีกจอมลากเลื้อยตัวอันตรายที่เป็นผู้นำแอสซิสต์ของพรีเมียร์ลีกในปัจจุบันที่ 7 ประตู ขนาดเจ้าตัวได้รับอาการบาดเจ็บหายหน้าไปหลายแมตช์แล้ว และ มาเทอุส คุณญ่า (Matheus Cunha) กองหน้าชาวบราซิลเลี่ยน และสุดท้ายที่เป๊ปแกดันจำชื่อฮวางไม่ได้ หรือนึกไม่ทันเลยเรียกเป็น The Korean Guy แทน ตอนแรกก็เป็นประเด็นสำหรับแฟนบอลบางคนเลยว่า เห้ยเป๊ปเหยีดไรป่าวเนี่ย ทำไมจำชื่อนักเตะฝั่งตรงข้ามไม่ได้ แล้วก็มีบางคนก็บอกว่าเดี๋ยว The Korean Guy นี่แหละจะยิงแมนซิตี้ ซึ่งก็เป็นจริงตามนั้นที่ฮวางนั้นดันมายิงประตูชัยให้หมาป่าชนะแมนซิตี้ไป 2-1 ในบ้าน จนขนาดทีมตัวเองยังเอา The Korean Guy มาใช้เป็นเฮดไลน์ในช่องทางโซเชียลมีเดียตอนที่ฮวางยิงได้ แม้กระทั่งคอมเมนเตเตอร์เกาหลีใต้ได้จะโกนออกอากาศเลยว่า “เดอะ คอเรียนนนน กัยยยยย” ซึ่งฮวางก็ได้ให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับการที่ถูกเรียก The Korean Guy ว่า ผมคิดในด้านบวกนะและรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ถูกกล่าวถึงโดยหนึ่งในยอดโค๊ชที่ดีที่สุดในโลกอย่างเป๊ป และหลังจากนั้นฮวางก็ทำผลงานได้ดีอย่างต่อเนื่องจนสถิติถึงนัดล่าสุดที่เจอกับเบิร์นลี่ โดยยิงไปทั้งหมด 9 ลูกจาก 16 นัด และยังสร้างสถิติเป็นคนแรกของวูลฟ์ที่ยิงประตูได้ทุกนัดจากการเล่นในบ้าน 5 นัดรวดนับตั้งแต่เปิดฤดูกาล  
—
ส่วนตัวจากที่ติดตามดูผลงานของฮวางในฤดูกาลนี้ ฮวางเป็นคนที่มีความพยายาม มีความเร็ว วิ่งสู้ฟัด ตั้งใจเล่นในสไตล์นักเตะเกาหลี ไม่มีออกลูกตุกติก เป็นคนที่หาจังหวะและช่องในการยิงได้เป็นอย่างดี และไม่มีอาการบาดเจ็บรบกวนเหมือนเคย โดยแฟนวูลฟ์ในอังกฤษบางส่วนได้กล่าวอวยถึงฮวางไว้ว่า “Nothing can stop Hwang except for his own hamstring.”
—
และทีนี้จะมาพูดถึงกระแสของฮวางและซอนในฟุตบอลอังกฤษตอนนี้เกี่ยวกับ Soft Power ที่เป็นกระแสได้อย่างไร
—
จากการที่รัฐบาลบ้านเราพยายามจะเคลมสิ่งต่าง ๆ เป็นซอฟท์พาวเวอร์โดยที่ไม่รู้ถึงบริบทของสิ่งนั้นเป็นอะไรที่ดูมึน ๆ งง ๆ สำหรับพวกเราหลาย ๆ คน เลยจะยกตัวอย่างถึงซอฟท์พาวเวอร์ของเกาหลีซึ่งเป็นสิ่งที่ทุกคนรู้จักกันดี เช่น อาหาร ภาพยนตร์ รายการวาไรตี้ วัฒนธรรม เค-ป๊อป ที่ออกไปสู่สายตาชาวโลกทั่วไป หรือแม้กระทั่งนโยบายทางการทูตก็ตาม ซึ่งเกาหลีนั้นได้พยายามในการเจาะตลาดชาวเอเชียซึ่งประสบความสำเร็จในเอเชียตะวันตกเฉียงใต้มาระยะใหญ่แล้ว แม้กระทั่งในตอนนั้นยังไม่มีโซเชียลมีเดียก็ตาม ซึ่งคือว่าประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก และจนมาถึงปัจจุบันที่คนสามารถเสพย์ทุกอย่างได้ทุกที่ทุกเวลาบนโทรศัพท์มือถือตัวเองยิ่งทำให้ความเป็นเกาหลีได้แพร่กระจายไปสู่ทั่วโลกแบบสมบูรณ์ ซึ่งใครเอยจะเคยคิดว่าวันนึงคนทวีปอเมริกาเหนือ/ใต้ และยุโรปจะมาเสพย์สิ่งที่เป็นของชาวเกาหลี มากรี๊ดกร๊าดกับดาราหรือเค-ป๊อปวงต่าง ๆ ซึ่งไม่น่าจะต้องยกตัวอย่าง ที่หลาย ๆ คนจะรู้จักกันดีหรืออย่างน้อยก็อาจจะเคยได้ยินชื่อมาบ้าง
—
และถ้าใครติดตามข่าวสารต่างประเทศเมื่อเร็ว ๆ นี้ที่อังกฤษ เมื่อวันที่ 22 เดือนที่แล้ว ที่กษัตริย์ชาร์ลส์ที่ 3 ทรงเปิดพระราชวังบักกิงแฮม จัดงานเลี้ยงเนื่องในโอกาสกระชับความสัมพันธ์ระหว่างอังฤษและเกาหลีใต้ ซึ่งแขกรับเชิญที่ทุกคนรู้จักกันดีนั่นก็คือสี่สาว BLACKPINK และช่องยูทูปเบอร์ชื่อดังของเกาหลีใต้แต่เป็นคนอังกฤษอย่าง Korean Englishman ของสองหนุ่ม Josh Carrott และ Ollie Kendal หรือจอชและโอลลี่ ที่ไปอาศัยอยู่ที่เกาหลีและคอยโปรโมตวัฒนธรรมเกาหลี โดยเฉพาะเรื่องอาหารที่พวกเขาหลงไหลให้ชาวโลกได้รับรู้กันตั้งต่ปี 2013 ซึ่งแขกรับเชิญดัง ๆ ในรายการของพวกเขาก็มีทั้งคนดังทั้งในอังกฤษ แวดวงฮอลลีวู๊ดและเกาหลีใต้มาร่วมจอยออกรายการมาแล้ว รวมถึงซอนและฮวางในตอนล่าสุดของรายการ และถ้าสองคนนี้ไม่ได้ติดภารกิจรับใช้ชาติในช่วงนั้นก็คาดว่าจะได้รับเชิญเช่นกัน และในงานนี้ษัตริย์ชาร์ลส์ที่ 3 ได้ทรงตรัสถึงอิทธิพลของวัฒนธรรมเกาหลีที่บุคคลที่กล่าวถึงข้างต้นช่วยกันเผยแพร่และนโยบาลของรัฐบาลเกาหลีมีต่ออังกฤษอีกด้วย
—
และวกกลับมาถึงวงการฟุตบอลอังกฤษในตอนนี้ถ้าเข้าไปช่องยูทูปของทีมวูลฟ์หรือแม้กระทั่งของสเปอร์สทีมของซอนจะพบคอนเทนต์ที่ความเกี่ยวข้องกับเกาหลีเยอะพอสมควร โดยเฉพาะส่วนของทางวูลฟ์ในช่วงหลัง เห็นได้ชัดหลังจากการเผยแพร่ของมีม The Korean Guy โดยทางทีมมีการทำคอนเทนต์ที่คอยโปรโมตวัฒนธรรมเกาหลีเป็นอย่างมากโดยเฉพาะเรื่องอาหารและภาษาเกาหลี และเดี๋ยวนี้ยังมีซับไตเติลภาษาเกาหลีด้วยซ้ำ ยกตัวอย่างเช่น การให้ฮวางมาสอนเพื่อนร่วมทีมพูดภาษาเกาหลี เชฟประจำทีมทำอาหารเกาหลีให้ฮวางกิน หรือแม้กระทั่งเทปล่าสุดที่ให้ Korean Englishman มาชวนนักเตะวูลฟ์บางคนและฮวางมากินอาหารเกาหลีและต่างติดใจกันไปเป็นแถบ กระทั่งขอเอากลับบ้านไปกิน ซึ่งนอกจากจะเป็นการช่วยโปรโมตความเป็นซอฟท์พาวเวอร์ของเกาหลีแล้วยังสามารถทำให้วูลฟ์เป็นทีมที่มีความนิยมเพิ่มขึ้นจากในเกาหลีใต้อีกด้วย
—
ซึ่งเห็นได้ว่าไม่ใช่อะไร ๆ ก็จะเคลมเป็นซอฟท์พาวเวอร์ได้ทั้งหมด อะไรที่มีความร่วมสมัย เข้าถึงง่ายต่อคนดูทั่วไป มีความสร้างสรรค์ ไม่ยึดติดอยู่กับอดีตและวัฒนธรรมไทยอันดีงามที่ใช้ในปัจจุบันไม่ได้อีกต่อไป หรือไม่ก็ต้องมีการปรับเปลี่ยนให้เข้ากับในบริบทยุคปัจจุบัน รวมถึงเรื่องการศึกษาที่ต้องยกระดับกันทั้งโครงสร้างให้สามารถเข้าใจในบริบทสังคมโลกภายนอกนอกจากประเทศไทย และการร่วมทุนและให้ทุนจากของรัฐ องค์กรเอกชน ฝั่งครีเอเตอร์ในโลกออนไลน์และออฟไลน์ทั้งหลายที่มีความครีเอทและมีความสารมารถที่ยังขาดแหล่งเงินทุนและการสนับสนุน ฝั่งที่เราจะพยายามโปรโมตให้เขาดู นอกจากนี้ยังรวมถึงนโยบายต่างประเทศของเราเองด้วยเช่นกัน และยิ่งเมื่อเห็นโอกาสก็ต้องรีบทำ ไม่ใช่เอาแต่พูดสัญญาไว้แล้วก็หายต๋อมไปตามระเบียบไทยสไตล์
—
สุดท้ายถ้าประเทศเราทำอะไรแบบเดิม ๆ บริหารกันแบบเดิม ๆ ยึดติดกับอะไรไทยเดิม ๆ ประเทศเราก็มาได้แค่นี้และก็อยู่กันแบบซอฟท์ ๆ ไทยเดิมที่ต้องต้มยำกุ้งผัดไทยกันต่อไป
—
References:
https://www.youtube.com/@koreanenglishman/videos
https://www.youtube.com/@OfficialWolvesVideo
https://www.youtube.com/@TottenhamHotspur
https://www.youtube.com/watch?v=Ev4aErlxf8U
https://www.transfermarkt.com/hee-chan-hwang/leistungsdaten/spieler/292246/saison/2023/plus/1#gesamt
https://en.wikipedia.org/wiki/Hwang_Hee-chan
https://packaged-media.redd.it/l01lqgyq73xb1/pb/m2-res_480p.mp4?m=DASHPlaylist.mpd&v=1&e=1702040400&s=c8127107b77f65b8dc79d757bc77abcacc2375f7#t=0
#siamstr #footballstr #thekoreanguy #wolverhamptonwanderers #epl #ฟุตบอล #พรีเมียร์ลีก #วูลฟ์ #เกาหลี