Hipknox on Nostr: ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง เช้า ๆ ...

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง เช้า ๆ หน้าเสาธง

เพื่อน : เห้ยเพื่อน กูลอกการบ้านหน่อย
ผม : เอาดิ.. ว่าแต่ทำไมไม่ทำมาล่ะ?
เพื่อน : ช่วงนี้ติวสอบพิเศษกับครูคณิตศาสตร์ทุกเย็น เลยไม่มีเวลาจะทำการบ้าน
ผม : มีเรียนพิเศษช่วง 5 โมงเย็นของโรงเรียน ยังจะไปเรียนพิเศษต่อที่บ้านครูอีกหรอ?
เพื่อน : ก็.. ครูเขามีติวแนวข้อสอบให้อ่ะ

(รร.นั้นจะแบ่งครูที่สอนห้องเรียน 1-5 กับ 6-8 เป็นครูสองคนซึ่งแต่ละคนจะแบ่งกันคิดข้อสอบสำหรับวิชานั้นให้กับทุกห้อง (ร่วมถึงห้องที่เขาไม่ได้สอน) ผมมารู้ในตอนนี้ที่เพื่อนมันบอก ว่ามันจะมีพวกครูที่รับสอนพิเศษช่วงเย็นที่บ้าน จะเอาแนวข้อสอบที่ตัวเอง "จะออก" เอามาเป็นแบบฝึกสำหรับเด็กที่เสียเงินไปเรียนพิเศษด้วย)

ผม : งั้นขอดูแนวข้อสอบที่ไปเรียนพิเศษมาหน่อยดิ (แหย่มันเล่น)
เพื่อน : เรื่องอะไรจะให้ว่ะ? อยากได้ไม่ไปเสียเงินเรียนเอาเองอ่ะ
ผม : ... (ว้าว)

บางครั้ง เราจะได้รู้ความจริงว่า คำว่า "เพื่อน" ไม่ใช่สิ่งพิเศษอะไรไปกว่าการแสวงหาผลประโยชน์จากการใช้มันเพื่อบอกกับผู้อื่น ถึงสถานะความสัมพันธ์เพื่อใช้ในการบรรลุซึ่งผลลัพธ์ ส่วนคนที่เรานำพวงมาลัย หรือทำพานไปกราบไหว้ก็ไม่ใช่ว่าทุก ๆ คนควรจะได้รับการปฏิบัติด้วยแบบนั้น พวกเขาก็แค่รับเงินจากธุรกิจของเจ้าของโรงเรียนผ่านเงินของพ่อและแม่ที่จ่ายเป็นค่าเทอม และจากสิ่งที่สอนไม่หมดภายในเวลาเรียน พวกเขานำมันไปคิดเงินเพิ่มจากพ่อแม่ที่ต้องการอยากให้ลูก ๆ ได้คะแนนสอบเป็นอันดับหนึ่งของห้องเรียน เพื่อที่จะได้ประกาศบอกกับเพื่อนบ้าน เพื่อนที่ทำงาน ญาตพี่น้องว่าลูกของเขาเป็นเด็กเรียนดี เด็กเก่ง เด็กขยัน

"คำว่าที่หนึ่ง" เป็นการตลาดของธุรกิจโรงเรียนที่จะให้พ่อแม่แข่งกันลงเงินอัดฉีดเพื่อให้ลูก ๆ ของพวกเขาได้มาซึ่งการเป็นที่หนึ่ง ที่สุดท้ายแล้วทุกอย่างจะไปจบที่กระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งภายในนั้นระบุถึงค่าทางสถิติที่ถูกวัดผลจากผู้ที่ก็รับเงินมาจากพ่อและแม่ของเด็กเอง กระดาษที่เป็นใบเบิกทางสำหรับการเข้าเรียนต่อในระดับชั้นการศึกษาที่สูงยิ่งขึ้น และต้องใช้เงินอัดฉีดมากยิ่งขึ้นเพื่อให้ได้รับกระดาษอีกหนึ่งใบสำหรับใช้เป็นใบเบิกทางเพื่อการเข้าทำงานในที่ ๆ ดี ที่สุดท้ายพวกเขาจะต้องเผชิญกับการประเมินทางสถิติซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ต่างจากตอนที่พวกเขาอยู่ในโรงเรียน เพื่อให้พวกเขาก้าวหน้าในหน้าที่การงานและมีรายได้เพิ่มขึ้นในทุก ๆ ปี แต่มันจะไม่มีวันเพียงพอกับอัตราเงินเฟ้อที่ทำให้เงินเดือนของพวกเขาไม่ต่างจากเศษเงินทอน ซึ่งในเวลาหนึ่งพวกเขาจะมีลูก ๆ และทำแบบเดียวกันกับที่พ่อและแม่ของพวกเขาทำกับพวกเขา

หนักกว่าเอาแนวข้อสอบที่ตัวเองจะออกไปเป็นการหารายได้ ก็พวกที่มายืนฝอยอยู่หน้าห้องเรียนถึงเรื่องไร้สาระส่วนตัวจนจบคาบเรียน แล้วค่อยไปเปิดสอนพิเศษข้างนอกเพราะเด็กเรียนในห้องไม่รู้เรื่องนี่โคตรบัดซบ