พี่ป้ำชวนเพื่อน ๆ ไปเจอกันที่โซนตะวันออก? | อ๋อ.. อีกไม่นานแล้วสินะ 2-3 ธันวา ที่กำลังจะถึงเร็ว ๆ นี้เอง
ดีจัง... ภาพที่ผมอยากเห็นมันกำลังค่อย ๆ ผุดกันขึ้นมา เหมือนภาพจิ๊กซอว์ที่กำลังถูกปะติดปะต่อไปอย่างช้า ๆ ผมจินตนาการได้เลยว่า.. ภาพบรรยากาศจะออกมาเป็นแบบไหน
ทั้งแบบที่มี และ แบบที่ไม่มีผมอยู่ที่นั่น
เสียงแรกที่แว่วขึ้นมาในมโนสำนึก เป็นเสียงของเพลงที่ลอยมาพร้อมกับภาพความทรงจำของผมในอดีต มันเป็นภาพที่ผมกำลังนั่งเพลิน ๆ ไปในรถเปิดประทุนโอ่อ่ารอบคัน..
เอ่อ.. ผมหมายถึงผมลดกระจกลงมารอบคันน่ะครับ
เครื่องเสียงรถยนต์ที่ไม่ต่างอะไรกับเสียงรถแห่ ที่ได้มันมาจากการเปลี่ยนเงินเฟียตจำนวนมาก เพื่อแลกไปเป็นอรรถรสทางดนตรีขณะกำลังเคลื่อนที่ สุนทรีย์ทางโสตประสาทที่มีขนาดใหญ่โตเกินความจำเป็น
"ร่างกายต้องการทะเล.. แต่หัวใจต้องการมีเธอ คลื่นลมไม่ฮา.. ไม่เฮ.. ถ้าทะเล.. ไม่มีเธอ.. 🎶 "
เสียงของ “เจี๊ยบ วรรธนา” ยังคงก้องอยู่ในหูของผมค่อนข้างชัดเจน ทำไมพอนึกถึงภาคตะวันออกแบบนี้ทีไร.. เพลงนี้ต้องลอยมาขึ้นมาทุกที?
มันอาจเป็นเพราะ.. สื่อในยุคเก่า ๆ ไม่ได้มีพลังมากพอที่จะสูบเวลาชีวิตของเราไปเช่นอย่างในปัจจุบัน โดยที่เราต้องยอมเทรดออฟกับสิ่งอื่น ๆ
ในอดีตนั้นเรายังคงสามารถเพลิดเพลินไปกับสื่อต่าง ๆ เหล่านั้นได้ ณ ขณะที่เราก็กำลังได้ทำกิจกรรมอื่น ๆ ไปด้วยพร้อม ๆ กัน
เราจึงมีเวลา มีสมาธิมากพอ ที่จะนำมาจดจำช่วงเวลาที่มีความพิเศษเหล้านั้นเอาไว้ได้เสมอ หนึ่งในความพิเศษที่ผมยังคงจำได้ไม่ลืม คือ "ทริปตะวันออก" ในฐานะผู้แทนฉายเดี่ยวที่มีเขตอุตสาหกรรม "มาบตะพุด" เป็นจุดมุ่งหมายปลายทาง
สำหรับวัยรุ่นในยุคนั้นอย่างผมแล้ว.. มาบตะพุด ก็เป็นเพียงแค่ข้ออ้างของการพาตัวเองออกไปเก็บเกี่ยวประสบการณ์ชีวิต ผมแทบจำไม่ได้เลยว่า.. งานที่ทำตอนนั้นมีรายละเอียดอะไรยังไงบ้าง
แต่ผมจำเรื่องราวระหว่างการเดินทางนั้นได้แทบทั้งหมด..
| ภาพเมื่อครั้งไปสำรวจไซต์งานที่มาบตะพุด (แต่จำชื่อโรงงานไม่ได้แล้ว) |
เพื่อนสนิทของผม (ที่ตอนนี้ก็ห่างหายกันไปนับสิบปีแล้ว) เป็นผู้แทนของภาคตะวันออกให้กับอีกองค์กรหนึ่งเช่นเดียวกัน เมื่อบริบทมันเป็นแบบนี้ ผมกับเพื่อนคนนี้จึงหาเรื่องเจอกันฉันเก๊กฮวยได้อยู่บ่อย ๆ ทุกครั้งที่เราต้องออกทริป ผมไม่เคยรู้สึกว่าผมต้องพาตัวเองออกไปทำงานตามหน้าที่เลย สำหรับผม.. มันน่าตื่นเต้นเสมอ ผมจะได้เจอคนที่ผมอยากเจออีกแล้ว.. เพียงแต่คราวนี้มันพิเศษกว่าหน่อยตรงที่เราจะได้เจอกัน..
ท่ามกลางหาดทราย สายลม และแสงแดด
ผมทำให้ตัวเองเป็นคนทำงานได้อย่างคล่องแคล่ว รวดเร็ว มีการเตรียมการและจัดการมันได้อย่างมีประสิทธิภาพ ผมเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนนั้น ..เหตุผลเดียวก็คงเพราะ
ผมอยากใช้เวลาไปกับการทำงานให้น้อยที่สุด และเหลือเวลาให้ผมไปทำอย่างอื่นได้เพิ่มมากขึ้น ผมอยากมีเวลาอยู่กับเพื่อนคนนั้นให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้..
อีกเพลงที่ลอยขึ้นมา ซึ่งมักมาพร้อมกับภาพของเราตอนกำลังจะกรึ่มได้ที่ มาพร้อมกับภาพความมืดและสาวเชียเบียร์
มันคือเพลง “Santaria” ของวง Sublime เพลงภาคบังคับแห่งชาติของทุก ๆ ผับ & เรสเทอรอง ในยุคเกือบ ๆ ยี่สิบปีที่ผ่านมา ยุคฮิป ๆ ที่เพลงกลิ่นอายของความเป็นเร็คเก้กำลังเริ่มฮิตในหมู่วัยรุ่นไทย..
ผมยังมีแผ่น CD แท้ ซึ่งเป็นอัลบั้มแรกของศิลปินอย่าง “สิงโต นำโชค” ที่ผมเปิดฟังขณะเดินทางจนแผ่นนั้นลายไม่ต่างไปจากเสือโคร่ง บทเพลงที่ฟังแล้วรู้สึกลอย
ผมไม่แน่ใจว่าเพราะคุณสิงโตหรือเปล่า ที่ทำให้คาเฟ่อาร์ท ๆ ได้รับความนิยมกันมากขึ้นในเวลาต่อมา เพลงของเขาช่างเหมาะกับบรรยากาศของการจิบกาแฟในแบบชิล ๆ กันเสียเหลือเกิน.. แต่ที่แน่ ๆ ทุกครั้งที่ผมนึกถึงอัลบั้มนั้นทีไร
ภาพทะเล ชลบุรี ระยอง จันทฯ ตราด ก็มักจะลอยขึ้นมาทันที
ทุก ๆ เพลงที่ผมเคยได้ฟังจนติดหูจากช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยคุณค่าเหล่านั้น มันมักจะมีภาพของความทรงจำที่ยังคงชัดเจนไม่เคยจางหาย ทุกคียเวิร์ดสำคัญ ๆ ในทุกบทสนทนา มักจะมีที่เก็บรักษาของตัวมันเองอยู่เสมอ
มันจะยังคงอยู่ตรงไหนสักที่ ซุกซ่อนภายในเซลล์สมองของตัวผม แค่เพียงเมโลดี้ของเพลงเหล่านั้นเริ่มถูกขับขาน ชุดความทรงจำดังกล่าวก็พร้อมที่จะถูกผมเรียกกลับมาฉายซ้ำได้อีกตราบนี้ไปจนนิรันทร์
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมจะไม่มีวันเรียกมันกลับคืน มันคือตัวเลขในอดีตที่ผมเคยต้องควักจ่ายมันออกไป เพื่อแลกกับความทรงจำต่าง ๆ เหล่านั้น
ซึ่งต่อให้มันจะมากมายสักเพียงใดก็ตาม ผมก็คงรู้สึกว่ามันไม่คุ้ม.. ที่จะเปลี่ยนพวกมันไปเขียนเป็นภาพของความทรงจำในแบบอื่น ๆ ให้กับตัวเอง
อย่างแย่ที่สุด.. ประสบการณ์พวกนั้นที่ภาคตะวันออก มันก็เป็นส่วนหนึ่งที่ได้ทำให้ผมเติบโตจนกลายมาเป็นแบบทุกวันนี้ เพียงเท่านั้นคุณค่าของมัน ก็มากเกินพอสำหรับผมแล้ว
นี่ถ้าหากพี่ป้ำ เปิดร้านเค้กของแกให้ไวกว่านี้อีกสักหน่อย ผมเชื่อว่าเราก็คงได้มีประสบการณ์เจ๊งหุ้นไปพร้อม ๆ กันนานแล้วก็ได้
เพราะ “อมตะนคร” ก็คือประตูสู่ภาคตะวันออกในทุก ๆ ทริปของผมเมื่อครั้งอดีต ผมเป็นผู้แทนที่มักจะต้องหิ้ว “ของฝาก” ขึ้นชื่อติดไม้ติดมือไปฝากคนนั้นคนนี้อยู่เสมอ ถ้าเปิดไวกว่านี้หน่อย แกก็คงไม่พ้นเงื้อมมือผมหรอก
แต่อย่าดีกว่า..
โอกาสที่เราจะได้เจอกันในงานครั้งนี้ มันก็จะมีคุณค่าในแบบของมัน ถึงแม้เราไม่เคยได้มีอดีตร่วมกันมาก่อนเลยก็ตาม
- - -
ในวันที่ผมยังไม่เคยได้ยินคำว่า “บิตคอยน์” มาก่อนเลยแบบในตอนนี้ ความทรงจำของผมกับภาคตะวันออก ก็ยังคงงดงามและมีเสน่ห์มากมายได้อยู่ดี
ผมกำลังจะชี้ให้ทุกคนได้เห็นว่า.. คุณค่าของบางสิ่งบางอย่าง ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงเพราะว่า มันมี “Agenda” หรือ เพราะมี “X” ชักพาพวกเราเสมอไปหรอก
บางครั้งความรู้สึกดี ๆ ก็ไม่เคยจำเป็นต้องการเหตุผลใด ๆ เราเท่านั้นที่รู้ว่าสิ่งใดจะให้คุณค่านั้นกับเรา
นี่ก็ผ่านเวลามาเกือบ 20 ปีแล้ว.. ผมยังคงสามารถวาดภาพในอดีตของตัวเองออกมา เพราะใครบ้างล่ะที่จะลบความฟินที่ถูกฝังไว้ในใจเราได้?
ผมทำไม่ได้ และผมก็เชื่อว่าทุก ๆ คนก็ไม่อาจทำมันได้เช่นเดียวกัน
คุณจะมีจุดเริ่มต้นแห่งความประทับใจ นับตั้งแต่วินาทีที่คุณจะตัดสินใจไปเข้าร่วมในงานมีตอัพครั้งนี้.. คุณจะจำทุกภาพที่ผ่านเข้ามาตลอดเส้นทางของคุณไปสู่ภาคตะวันออก..
เสียงของเพลงที่คุณเปิดฟังจะยังคงติดอยู่ในใจของคุณไปตราบนานเท่านาน..
คุณอาจจะไม่จำเลยก็ได้ว่าคุณนอนโรงแรมชื่อว่าอะไร แต่คุณจะจำเกือบทุกบทสนทนาที่จะเกิดขึ้นที่นั่นได้ ไม่ว่าคนตรงนั้นจะมากหรือน้อย คุณจะจำชื่อเล่นของพวกเขาได้แทบทุกคน
คุณจะได้มีเพื่อนกลุ่มใหม่ ที่เค้าเหล่านั้นจะกลายเป็นเพื่อนสนิทของคุณไปอีกหลายปีข้างหน้า
คุณจะรู้สึกว่า Nostr ค่อย ๆ เปลี่ยนไป เมื่อโน๊ตที่คุณเห็น มันเป็นโน๊ตของคนที่คุณล้วนอยากเจอให้ได้อีกสักครั้ง
คุณจะเริ่มเข้าใจว่า “บิตคอยน์” นั้นให้อะไรกับคุณ ได้มากกว่าแค่ความมั่งคั่งทางเศรษฐศาสตร์
มันคือความอุดมสมบูรณ์ทางความรู้สึก ความรุ่งโรจน์แห่งความสัมพันธ์ และความวิจิตรงดงามแห่งความทรงจำ แม้คุณจะเลือกให้ตัวเองได้เมาหรือไม่เมาก็ตาม เรื่องแบบนี้ก็ยังจะเกิดขึ้นกับคุณได้อยู่ดี
ผมเองก็ยังไม่สามารถระบุได้ชัดว่า.. ผมจะเป็นอีกคนที่มีโอกาสได้ไปที่นั่นไหม?
แต่ผมคิดว่าผมรู้นะ..
ว่าผมจะเขียนความทรงจำครั้งใหม่นี้ให้กับตัวเองด้วยบทเพลงอะไรบ้าง ผมมีเพลย์ลิสต์ที่ได้คัดสรรเอาไว้แล้ว..
พวกคุณล่ะครับ.. คุณเตรียมเพลงอะไรเอาไว้?
#siamstr #east101