areyousom on Nostr: ...

ผมเป็นคนมีความสามารถด้านศิลปะตั้งแต่เด็กครับ แต่ผมเลือกที่จะไม่เรียนด้านนี้ เพราะผมไม่ชอบแนวทางที่คนในวงการศิลปะตัดสินผลงานศิลปะ

ในงานศิลปะมันคงจะมีบางรูป ที่คุณแม่บางคนเดินเข้าไปแล้วคิดว่า “ภาพนี้เหมือนรูปที่ลูกชั้นวาดตอน3ขวบเลย” ไม่ก็การจัดโชว์ที่มีเก้าอี้เปล่าๆกลางห้อง ทำไมเด็กที่ไม่รู้อะไรเลยถึงแยกสวยไม่สวยออก

แล้วทำไมครูศิลปะถึงกล้าที่ให้คะแนนรูปวาดเด็ก เอาจริงๆผมคิดว่าการที่คนจะมองว่างานงานนึงสวยมันมาจากความคุ้นเคย ที่เคยเห็นมา คงไม่แปลกถ้าแต่ละยุคจะมีเทสศิลปะคนละแบบ

การมองสิ่งๆนึงว่าสวยของเรา มันปรับเปลี่ยนไปตามคนกลุ่มนึง คนที่เลือกงานศิลปะที่จะเอาออกมาโชว์ คนที่เลือกรูปเข้าหนังสือนิทาน

เพราะเขาบอกเราว่าสวยมันถึงสวย

ผมชอบรูปวาดของเด็กๆมาก มันเป็นศิลปะที่ล่ำค่าเพราะมันออกมาจากใจเขา ก่อนที่จะถูกสอน “ วาดตาแบบนี้ แมวต้องหน้าตาแบบนี้ คนต้องเป็นแบบนี้” เด็กๆเขาไม่สนใจว่าน้ำทะเลจะสีอะไร หรือ แขนมันจะมีกี่แขน

แปลกดีที่ภาพที่่เด็กวาด เรามองเห็นองค์ประกอปคล้ายๆกันในภาพศิลปินดังๆ

เสียดาย ที่ครูหลายคนสอนว่าภาพที่เด็กวาดคือ error

เอาจริงๆที่เขาว่าผมมีพรสวรรค์ตอนเด็กๆผมก็แค่วาดให้มันสมจริง ในขณะเพื่อนวาดแขนออกจากหัว ผมก็แค่เริ่มวาดหัว ตัว แขน ขา ฮ่า

พอโตมาผมกับชอบวาดอะไรเด็กๆ อย่างเส้นมาม่า ไม่ก็ลูกอ๊อด

โอ้ เทคนิคที่ดีที่สุดในการวาดภาพสมจริงของผมคือการกะระยะกับการควบคุมข้อมือ

ส่วนตัวผมว่าศิลปะคือสิ่งที่มนุษย์สร้างเพื่อให้ feelling safe จากโลกความจริง มันเหมือนที่ดนตรี หนัง นิยายเกิดขึ้น เพราะเราไม่ต้องเจอกับมันด้วยตัวเองก็มี emotion ได้ มีเสร็จก็กลับไปกินข้าวต่อ เพราะมันไม่ได้มีผลกับชีวิตสักหน่อย

คิดๆดู The greatest of หนัง ดนตรี นิยายศิลปะ มักเป็นอะไรที่เศร้าๆ ex monalisa, โรมิโอจูเลียส, บีโธเฟ่น

หนังสือที่น่าจดจำก็มักจะมีตัวละครที่ใครๆรักตายไป

เทรนด์ศิลปะยุคนี้้เริ่มหลากหลายนะครับ ผมเห็นภาพ generate จาก AI เป็นกุ้งเต้น ที่กุ้งเต้นบัลเลต์ซะด้วย ฮ่า

ส่วนตัวชอบผมชอบงานศิลปะแนว comedy ไม่ก็อะไรพีคๆฉีกๆมากกว่า เพราะผมเห็นแล้วรู้สึกปลอดภัย

เอาเป็นว่าการนิยามศิลปะนี่มันยากจริงๆๆ

ช่างแม่มันเถอะครับ

#siamstr