lostteacher on Nostr: ข่าวอาคารเรียนถล่ม ...

ข่าวอาคารเรียนถล่ม อยากบอกว่าพัฒนาการศึกษาก็อย่าปล่อยให้เป็นหน้าที่ครูฝ่ายเดียว หลายโรงเรียนอยู่ได้ด้วยครูเพียงเท่านั้น โดยที่ครูต้องเป็นทุกอย่างตั้งแต่แม่ครัว คนขับรถไปจนช่างซ่อม ซึ่งบางครั้งครูเขาไม่ได้มีความรู้เฉพาะด้าน จนสุดท้ายนำไปสู่เหตุการณ์ไม่คาดฝัน
.
การที่เราไม่พูดถึงภาระงานครูที่เกี่ยวข้องเลยว่ามันเป็นปัญหาการศึกษาอย่างไร สุดท้ายสิ่งเหล่านั้นก็จะย้อนมาหาลูกหลานของเรา อาคารมันเก่าแล้วกว่า 47 ปี และยังเป็นพื้นไม้ ทำไมโรงเรียนไม่ทุบแล้วสร้างใหม่ ?สิ่งที่เขาทำได้ก็เพียงแค่ซ่อมเพราะการสร้างใหม่ ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ที่ไม่มีใครอยากเขาคอเข้าไปเสี่ยง
.
ก็อยากเล่านิทานให้ฟังเรื่องหนึ่งว่าเมื่อทุบแล้ว ไม้อาคารเก่าต้องหาคนมาประมูล หาจากไหน แล้วขอสร้างเมื่อไหร่จะได้สร้าง ระหว่างนั้นนักเรียนไปอยู่ไหน ยิ่งเป็นโรงเรียนขนาดใหญ่นักเรียนมากมันมีผลกระทบ สิ่งเหล่านี้ก็เป็นความเหลื่อมล้ำ ถ้าคุณภาพโรงเรียนใกล้เคียงกันคนก็ไม่แห่ไปเรียนที่เดียว เวลาเกิดปัญหาอะไรก็จะโยกย้ายและจัดการง่ายกว่าแบบนี้ โรงเรียนใหญ่ ๆ ที่นักเรียนเยอะมากขนาดเวลากินข้าวยังต้องสลับเวลากันไปกินเพราะแออัดไม่ต้องพูดเรื่องรออาคารใหม่จะเกิดปัญหาขนาดไหน อาคารไม่ถล่มไม่ได้สร้างหรอกตึก
.
บางโรงทุบอาคารแล้วขอใหม่ สร้างไม่เสร็จเสียทีเด็กต้องไปกั้นห้องเรียนกางเต็นท์ ริมถนนสอนไม่รู้เรื่องรอนานแค่ไหนจะมีอาคารใหม่ ปีหรือ 2 ปี ต้องทอดผ้าป่ามาสร้างอาคารเรียนเพิ่ม ติดตั้งพัดลมอุปกรณ์ในห้องเรียนใหม่ แต่ที่มันเด็ดกว่านั้น "คือการให้ครูไปคุมงานก่อสร้าง" ถ้าผู้รับเหมาทิ้งงานส่งงานล่าช้าใครต้องเดือดร้อน
.
ครูต้องเอาคอไปขึ้นเขียงสู้กับผู้รับเหมาทำจัดซื้อจัดจ้างประมาณราคาโดยที่ไม่ได้อะไร บางครั้งมีการล๊อคสเปคโกงกันในการก่อสร้างเอาครูไปตรวจรับ ถามหน่อยว่าถ้าปูนผิดเสปคครูจะรู้ไหม กำลังอัดมันไม่ได้วัดอย่างไร ใช้สายไฟผิดขนาดส่งผลอย่างไร เนื้อไม่ได้กินหนังไม่ได้รองนั่งเอากระดูกมาแขวนคอ
.
เมื่อระบบเป็นอย่างนี้ใครอยากจะวุ่นวาย อยู่แค่ 2 ปีก็ได้ย้ายแล้วจะเอาชีวิตไปเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางตรวจรับอาคารทำไม ถึงเวลาหนีไปดีกว่า เวลาที่คุณเจอปัญหาการศึกษาและระบบโรงเรียนที่แย่ ถ้าคุณปรึกษาเพื่อนครูก็จะมีแต่คนบอกว่า "ย้าย" เหตุผลที่ทุกคนพูดแบบนั้นก็เพราะรู้ว่า"มันไม่มีทางแก้"
.
มันบัดซบจริง ๆ นะเรื่องภาระงานของครูในโรงเรียนไทยที่เรารู้ปัญหาแต่แก้ไขมันไม่ได้ มีครูหลายคนที่สอนดีแต่เขาไม่พร้อมที่จะแบกรับงานภายนอกเหล่านี้ "อะไร ๆ ก็ครู" ภาระงานมากมายจน "ครูต้องขอสอน"และมันอาจจะเนิ่นนานจนเกินท้อใจที่ครูคนหนึ่งจะได้พูดอย่างเต็มปากว่า
" วันนั้นเมื่อฉันสอน"

ถึงเวลาหรือยังที่เราจะพูดถึงปัญหาการศึกษาอย่างจริงจัง พูดถึงภาระงานและหน้าที่ครูที่ควรจะเป็น
.
ปัญหาการศึกษาจึงเป็นปัญหาของเราทุกคน มันส่งผลกระทบต่อเราไม่ทางตรงก็ทางอ้อมและวันหนึ่งอาจจะเป็นลูกหลานของเราที่มารับเคราะห์ผลพวงจากการเพิกเฉยต่อเสียงของครูที่เรียกร้องการปฏิรูปการศึกษาอย่างแท้จริง
.
Credit เพจ วันนั้นเมื่อฉันสอน
#siamstr