Pingvza77 on Nostr: ...

เนื่องในโอกาสวันนี้เป็นวันพ่อ ผมจึงอยากนำเรื่องราวสุดประทับใจในวัยเด็กที่มีต่อพ่อของพ่อมาเล่าครับ

สมัยก่อนบ้านผมทำร้านขายของชำ ซึ่งของที่ขายในร้านก็ค่อนข้างมีหลากหลาย แต่ 1 ในสิ่งที่ผมเห็นแล้วเกิดความสยองและอยากรู้อยากเห็นไปพร้อมกันนั้นก็คือในตู้ขายของตู้หนึ่งจะมีกล่องปริศนาที่หลังกล่องจะมีรูปที่น่าสยดสยองอยู่ ด้วยความสงสัยที่เก็บไว้นานผมจึงถามพ่อแม่ว่ามันคือรูปอะไร เขาก็บอกมาว่า "รูปของคนป่วยเป็นมะเร็งจากการสูบบุหรี่ ถ้าไม่อยากเป็นแบบในรูปก็อย่าไปยุ่งกับของพวกนี้นะ ถ้าติดแล้วจะเลิกยาก บางคนอยากเลิกแต่ก็ทำไม่ได้" (น่าจะประมาณนี้ครับผมก็จำไม่ค่อยได้ละ) ผมจึงเริ่มมีความคิดที่จะไม่ยุ่งกับของพวกนี้นับแต่นั้น

และต่อมาประมาณช่วงอนุบาล 2-3 ปู่ผมก็มาเที่ยวที่บ้าน แกนั่งเล่นอยู่ในบ้านสักพักก็ไม่รู้ลุกไปไหน สักพักแม่ผมทำกับข้าวเสร็จก็บอกให้ผมไปเรียกปู่มากินข้าว ผมก็วิ่งออกไปหน้าบ้านไปหาปู่ ปรากฏว่าปู่ยืนอยู่ในช่องแคบๆ ที่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก ผมก็เข้าไปเรียกปู่ปรากฏว่าปู่แกเดินหนีผม ผมก็งงว่าจะเดินหนีทำไมเลยตามไปละแอบเห็นว่าในมือปู่ถือบุหรี่อยู่ ผมเห็นดังนั้นแล้วก็รู้ได้ถึงความตั้งใจของปู่ที่ไม่อยากให้เข้าไปยุ่งกับของพวกนี้ เดินเลยกลับบ้านพร้อมความประทับใจในตัวปู่ผมว่า "โคตรเท่" จากนั้นก็บอกแม่ว่าปู่สูบบุหรี่อยู่ เหตุการณ์ครั้งนั้นเป็นสิ่งที่ตอกย้ำความตั้งใจที่จะไม่ยุ่งกับบุหรี่ของผม แม้ว่าปัจจุบันปู่จะไม่อยู่แล้วแต่ความตั้งใจของปู่นั้นยังอยู่ในใจผมมาถึงทุกวันนี้

ซึ่งพอโตมาในยุคปัจจุบันผมก็แทบจะไม่เห็นคนที่แสดงถึงความรับผิดชอบของการกระทำแบบปู่ผมเลย บางคนมายืนสูบบุหรี่หน้าบ้านผม ควันก็เข้าบ้านบ่อยๆ บางทีไปทานข้าวในร้านอาหารก็มีคนสูบแบบไม่เกรงใจคนอื่นในร้าน หรือบางคนก็สูบบุหรี่ต่อหน้าลูกหรือครอบครัว

ผมไม่ได้จะห้ามหรืออะไรนะครับ แค่จะตั้งคำถามว่าคนในยุคปัจจุบันนี่ความรับผิดชอบในการกระทำของตัวเองนี่มันลดลงหรือเปล่า?

ท้ายสุดที่ก็อย่าลืมแสดงความรักหรือพูดคุยกับคนในครอบครัวในทุกๆ วันหรือบ่อยๆ นะครับ ไม่จำเป็นจะต้องทำเฉพาะวันพิเศษหรอก เพราะเราไม่รู้ว่าจะได้ทำแบบนี้กับพวกเขาไปอีกนานแค่ไหน ชีวิตคนเรามันไม่แน่ไม่นอนจริงๆ #siamstr