#ฤดูกาลไฟไหม้ภู
หนึ่งคนจุด ลำบากคนอื่นเขาไปทั่ว
ไร้อ้อย สวนยาง ที่ติดกับภูเขา
เจ้าของสวนอาทิตย์นี้คงแทบไม่ได้หลับได้นอน
คงวุ่นอยู่กับการทำแนวป้องกันไฟ
ผมเองก็หากินอยู่กับป่า
แต่ผมพึ่งพาธรรมชาติด้วยความเคารพ
ไม่กอบโกย ไม่ตักตวง หาแค่พออยู่พอกิน
แค่พึ่งพาอาศัยหาอยู่หากินไม่หาขาย
รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร
กว่า 30 ปีที่ผมท่องอยู่ในป่าแถบนี้
ตั้งแต่อายุ 9 ปี ที่ย้ายมาอยู่ที่นี้
แม่ก็พาผมไปหาเก็บหน่อไม้ เก็บอีรอก
กระเจียว ผักหวานป่า บนภูเขา
อายุ 10 ปี ก็ถือหนังสติ๊กขึ้นภูเขากับเพื่อน
หากะปอม กระรอก กระแต
อายุ 18 ปี ก็เริ่มสะพายปืนขึ้นภูเขา
หาอยู่หากินตามประสาวัยรุ่นบ้านป่า
อายุ 30 ปี ก็เริ่มมีความเจนป่า ป่าน้อย ป่าใหญ่ ดงทึบ ดงเย็น ภูเขาสูง ใกล้ไกล ไม่เคยเกรง ให้หลับตาวิ่งตอนกลางคืนยังไม่เตะหินสักก้อนก็ว่าได้ จนคนแถบนี้เริ่มเรียกผมว่าพรานใหญ่
ผมมักจะพูดเล่นเชิงหยอกล้อ
กับคนที่เรียกผมว่าพรานใหญ่ว่า
อย่าลดยศลดตำแหน่งผมสิ
ระดับนี้จะเรียกพรานใหญ่ไม่ได้
ฝีมือชั้นนี้แล้วต้องเรียกผมว่า “จอมพราน”
แล้ววงสนทนาก็จะเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะกันครื้นเครง เมื่อเสียงหัวเราะสงบลงผมมักจะอธิบายเพิ่มเติมว่า…
จริงๆแล้วผมก็แค่ชาวบ้านธรรมดาๆคนหนึ่ง
ที่หากินหาอยู่กับป่าพึ่งพาอาศัยกับป่า
เหมือนชาวบ้านทั่วไปของแถบนี้นั้นแหละ
ไม่ใช่พรานใหญ่หรือจอมพรานอะไรนั่นหรอก
แต่ผมพึ่งพาธรรมชาติด้วยความเคารพ
รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร
แม้แต่ก้นมวนบุหรี่เล็กๆสักชิ้น
ผมก็ไม่ทิ้งในป่า….
ช่วงนี้ภูเขาแถบนี้เกิดไฟป่า(จากคนจุด) แทบทุกภูเขาเลย เรื่องไฟป่า เรื่องผลกระทบต่างๆที่เกิดจากไฟป่า เรื่องทำอย่างไร ธรรมชาติจึงจะอุดมสมบูรณ์ ให้เราได้พึ่งพาอาศัยไปนานๆ
เป็นอีกเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่ง ที่ผมพยายามอธิบาย ในวงสนทนา เพื่อให้คนที่หาอยู่หากินกับป่าได้เข้าใจ
ก็ได้แต่หวังในใจว่า….
วงเหล้าหลายต่อหลายวง ที่ผมอุตส่าห์ออกจากบ้านยามค่ำคืน ไปนั่งดื่มกิน กว่า 10 ปีที่ผ่านมา จะไม่ไร้ความหมาย และบทสนทนาของผมก็คงจะไม่ว่างเปล่า
หากินกับป่าควรจะดูแลป่า
หากินกับน้ำควรจะดูแลน้ำ
เพาะปลูกจากผืนดินก็ควรจะดูแลผืนดิน
#พึ่งพาธรรมชาติด้วยความเคารพ
#กวีนอนนา ผู้ไม่หิวแสงแต่ชอบ
แสดงกล้ามดาก
#siamstr
