<div align="center">
เสียงในหัว กับตัวเรา เป็นคนละคนกัน สิ่งที่เราเชื่ออาจไม่ใช่ความจริงทั้งหมด กรอบความคิดของเรา ถูกสร้างมานานแล้ว เราเลยไม่ทันได้คิดว่าความคิดและการกระทำเหล่านั้น อาจเป็นต้นเหตุที่ทำให้เราไม่สบายใจได้เช่นกัน
หากพูดถึงวิถีชีวิตของคนทั่วไปในยุคสมมัยนี้ </br> รวมถึงตัวเราเองด้วยนั้น คงหนีไม่พ้นการที่เราต้องตื่นขึ้นมา </br> แล้วก็ต้องกินมื้อเช้า ออกจากบ้านไปทำหน้าที่ของตนเอง </br> ถึงเวลาก็กินมื้อเที่ยง แล้วก็รอจนถึงช่วงเย็น </br> แล้วกลับบมาวนลูปเดิมซ้ำ ๆ .... </br>
การเดินทาง
ผมได้มีโอกาสไปออกทริปเชียงใหม่ </br>
จากคำชวนของรุ่นพี่ในกลุ่มขับรถ </br>
และมันเป็นที่ที่เปลี่ยนมุมมองของ วิถีชีวิต </br>
ที่นี่ อำเภอเวียงแหง จังหวัดเชียงใหม่ </br>
หลังจากผ่านถนนตัดผ่านภูเขาอันแสนคดเคี้ยว </br> และยาวไกล ผ่านถนนสายฝาง จากทางเชียงราย </br> ผ่านอำเภอไชยปราการ ลัดไปทางสามแยกด่านแม่จา </br> แล้วมุ่งเข้าเวียงแหง ที่แห่งนี้เป็นที่ราบแอ่งเล็ก ๆ ล้อมรอบไปด้วยภูเขา </br> และป่าต้นน้ำ ขับรถขึ้นไปทางเหนืออีกนิดจะเป็นฝั่งพม่า </br> มีชุมชนชาวจีนอาศัยอยู่จำนวนมาก ในแถบบ้านเปียงหลวง </br>
มาถึงเมืองแหง
คนที่นี่เริ่มได้รับผลกระทบจากระบบ Fiat บ้างแล้ว </br> แต่ราคาปุ๋ยอาจจะแพงเกินไปเนื่องจากการขนส่งค่อนข้างลำบาก </br> เพราะถนนหนทางนี่โหดน้อง ๆ เมืองปายกันเลย </br> การปลูกพืชเชิงเดี่ยวจึงยังมีไม่มาก แต่ก็เริ่มมีการเผาที่ปลูกข้าวโพดกันบ้าง </br>
ถึงอย่างนั้นก็มีกลุ่มคนที่ยังใช้วิถีชีวิตดั้งเดิมที่น่าสนใจเป็นอย่างมาก </br> อาจจะเป็นเพราะอากาศที่นี่ไม่เหมือนที่อื่นซักเท่าไหร่ </br> ตอนที่ผมมาที่นี่เป็นช่วง ฤดูหนาวพอดี กว่าจะมีแดดก็ 10 - 11 โมงกันเลย </br> อากาศค่อนข้างเย็นประมาณ 8 - 20 °C ตลอดทั้งวัน </br>
ที่ที่พวกผมมา เป็นบ้านของรุ่นพี่คนนึงต่อไปนี้ขอเรียกว่าพี่คิว </br> ซึ่งอยู่ในกลุ่มขับรถด้วยกัน ตอนที่มาถึงก็ยังไม่ทันได้พัก </br> ก็เตรียมของกินของใช้ เพื่อจะไปที่หมายต่อไป </br> พวกเราขับรถเข้าป่าไปประมาณเกือบ ๆ ชั่วโมง </br> ไม่มีสัญญาณมือถือ ไม่มีไฟฟ้า และก็มาถึงจุดหมายสำคัญ </br> น้ำตกแม่หาด มาถึงก็ตั้งแคมป์กันริมน้ำ ก่อไฟ ทำกับแกล้ม 😉 </br> เมาอยู่ในป่า โดยที่ไม่ต้องรู้อะไรเลยว่าโลกนี้เกิดอะไรขึ้นซักวันสองวัน </br>
ก็รู้สึกดีเหมือนกันแฮะ... </br>
วิถีชีวิตที่แตกต่าง
หลังจากเหล้าหมดแล้ว เราก็เก็บของเก็บขยะ </br> และกลับลงมาที่บ้านของพี่คิว เรามาถึงที่นี่ก็เกือบเย็นแล้ว </br> จึงหากับข้าวมื้อเย็น แล้วก็เมากันต่ออีกคืน 😆 </br>
ผมได้ตื่นเช้าในวันต่อมา พร้อมกับเห็นเด็ก ๆ </br> เดินบ้างปั่นจักรยานบ้าง ไปโรงเรียนกัน </br> แต่ที่แปลกคือ บ้านนี้ยังไม่มีใครตื่นซักกะคน </br> มีเพียงคนดูแลสวนที่เพิ่งไปส่งลูกกลับมา </br> แล้วต้มน้ำกัญชาร้อน ๆ ิให้ผมจิบผิงไฟ </br> ในตอน 8 โมงเช้า ผมนี่ค่อนข้างหิวแล้วเวลานี้ </br> และเพื่อนร่วมทริปคนอื่น ๆ ก็เริ่มตื่นกันแล้ว </br> เลยถามพี่แกไปว่า "เรากินข้าวกันเมื่อไหร่พี่" </br>
พี่แกยิ้ม แล้วบอกผมว่า </br> "หิวละกา บ้านนี้กินสองมื้อ 11 โมงกับ 6 โมงแลง" </br> ผมจึงเออออไปแล้วกลับมานั่งผิงไฟ </br> พร้อมกับเล่นมือถือต่อ เวลาผ่านไป คนอื่น ๆ </br> ก็เริ่มตื่นขึ้นจน 9-10 โมง พี่คิวตื่นมาและไปอาบน้ำทันที </br> ผมมองมือถือ อากาศ 12 °C </br> "เฮ้ยพี่ บ้าป่าวอาบน้ำอากาศแบบนี้ ผมนี้ไม่กล้าอาบ 55555555" </br>
หลังจากนั้นเราก็มาช่วยกกันทำกับข้าว </br> สายแข็งก็จะมีกึ๊บกันแต่เช้ากันเลย </br> ที่น่าสนใจคือบ้านนี้จะกินข้าวกันพร้อมทุกคน </br> มีทั้งคนแก่ เด็ก และกินกันมื้อใหญ่มาก </br> อาหารหลากหลายเมนูกองอยู่แต็มโต๊ะ </br> ขั้นที่ว่า เลือกกินไม่ครบกันเลย </br> หลังจากอิ่มกันแล้วก็มานั่งผิงไฟกันต่อซักพัก </br> วางแผนเส้นทางที่จะกลับ </br>
ฉุกคิด
ผมกลับมาคิดว่า นานแค่ไหนแล้วนะ </br> ที่ไม่ได้กินข้าวพร้อมกันพ่อแม่พี่ตายาย </br> ต่างคนต่างมีภาระหน้าที่ ผลาญพลังชีวิต </br> เพื่อชดใช้หนี้สินจากนาข้าว และฟาร์มไก่เนื้อ </br> จากสวนลำใย ถูกโค่นถอนกลายเป็นสวนยางพารา </br>
หรือว่าชีวิตที่ใช้อยู่จะผิดไป </br> ที่ดินเหล่านี้สามารถเอาไปสร้างคุณค่าที่ดีกว่านี้ได้ไหม </br> บางทีการมารวมกันพร้อมหน้าพร้อมตา </br> แล้วถกปัญหา ต้นตอสาเหตุ และทำความเข้าใจกันซักครั้ง </br> แต่มันก็ทำยากเหลือเกิน </br>
และผมก็ไม่ได้สนิทกับพวกเขาขนาดนั้น... </div>